استاد هرگز تعریف‌هاى آن چنانى از کسى نمى‌کرد. با آن که دلش مالا مال از عشق به انقلاب و امام(ره) بود، در جواب اعتراض بعضى که چرا آخر صحبت‌هاى خودت دعا براى رهبر نمى‌کنى مى‌فرمود: «با تجلیل از کسى براى خودم تأیید نمى‌گیرم.» ریشه این کار را شرک مى‌دانست؛ که خودمان هم تجربه کرده‌ایم که در چه مواقع و براى چه از دیگران خرج مى‌کنیم.
او در باره امام خمینى(ره) مى‌فرمود: امام را دوست دارم؛ چرا که در این حرکت بر شرق و غرب تکیه نکرد و اعتمادش بر خداوند بود. و امیر حادثه‌ها بود نه اسیر حادثه‌ها!
