توضیح:
در ماه رمضان امسال، همچون سالهای گذشته، هر شب شاگردان استاد صفایی در محل اسکان دوستان در حسینیه بحنوردیها حاضر می‌شدند و هر یک با مطرح‌کردن موضوعی خاص در جمع شرکت‌کنندگان، به مذاکره علم و مباحثه در آن زمینه می‌پرداختند.
امسال البته این جلسات مباحثه نسبت به سالهای قبل از نظم بهتری برخوردار بودند و موضوعات و اساتید از قبل مشخص شده و اعلام می‌شدند.
متن حاضر چکیده و خلاصه نکات یکی از این گفتگو‌های صمیمی است که تحت عنوان حلقه‌های معرفت، برگزار شده است.
لازم به ذکر است که هدف از ارائه چکیده حلقات معرفت، طرح موضوع مورد بحث به صورت کامل نیست؛ بلکه تنها تعدادی از نکات مورد بحث، با هدفِ اطلاع سایرین از موضوعات حلقات، آشنایی با اساتید مربوطه و نیز آشنایی با سرفصل‌هایی برای مطالعه و پژوهش، عرضه می‌شود.
بحث مهدویت در کلام استاد صفایی یک بحث نوظهور نیست؛ بلکه بحث مهدویت یک بحث اعتقادی است که قبل از این مطرح بوده و ایشان هم به آن پرداخته‌اند.
در بین معاصرین نیز کسانی چون شهید صدر و شهید مطهری و برخی دیگر به آن پرداخته‌اند؛ اما تفاوتهایی که در نگاه استاد وجود دارد، مهم است که سه محور اصلی می باشند.
1- اثبات امام زمان که با روش جدیدی از آن بحث کرده است.
2- بحث از منتظر که ملاک‌هایی از آن بیان کرده است و با نگاه عمیق‌تر و اصیل‌تر به این مسأله نگاه کرده است.
3- مسئولیت پذیری منتظر که به گونه‌ای بسیار تأثیرگذارتر از دیگران از آن بحث کرده است.
نسل ما خوشبختانه احساس عمیق و بسیار نزدیکی به امام دارد؛ اما گاه دیده می‌شود که همین حس عاطفی شدید با سطحی نگری همراه شده و موجب گمراهی شده است.
در زمینه اثبات،، دلایل نقلی زیادی داریم. حتی اهل سنت 400 حدیث در این زمینه دارند که از امام زمان دفاع می‌کند.در مذهب شیعه 6000 روایت در این خصوص آمده است.
مسائلی که استاد در این زمینه مطرح می‌کنند، کاملا ابتکاری است. دلیلی که عقل و دل انسان را سیراب می‌کند و استاد آن را بیان می‌کند، عطش و تشنگی انسان است.
بن بستهای درونی و بیرونی انسان و تشنگی انسان برای نجات بشر، نشان از وجود یک موعود دارد؛ همانطور که تشنگی انسان نشان‌دهنده وجود آب است.
در دعای ندبه آمده : «متی ننتفع من عذب ماءک»؛ کی از آب گوارای وجودت بهرهمند می‌شویم؟
ما زنده‌ایم، اما زندگی نمی‌کنیم. اگر کسی تنگنایی را احساس نمی‌کند، نمی‌تواند بگوید: «من منتظرم».
آن که دنیا برایش بزرگ است، در خیمه مهدی جایی ندارد.
«منتظر»، انسانی مسئولیت‌پذیر است و نسبت به نزدیکان و حتی آنها که از او دور هستند، بی‌تفاوت نیست و اتفاقا مهم ترین کار او آدم سازی است.
لازمه آدم‌سازی، دلسوزی و کار بلدی است و نمی‌شود بدون نظم و بی‌برنامه وارد این کار شد.
برای مطالعه بیشتر در این زمینه و آشنایی با اندیشه استاد در زمینه مهدویت، می‌توانید به بخش «ای قامت بلند امامت» از کتاب «تو می‌آیی» و و کتاب «انتظار» مراجعه کنید.
