ضیافت[1] چیست ؟ در ماده این لفظ معنای میل و گرایش نهفته است. میل و گرایشی که به رفتاری خارجی منجر شده است. لفظ ضیافت در خود گرایش و کشش از سوی میهمان برای حضور در مهمانی دارد. ضیافت به مجلسی و فضایی گفته می‌شود که برای علاقه‌مندان ترتیب داده می‌شود.
ضیافت الهی یا ماه رمضان و مشخصات آن؛ روزه، انزال قرآن که کتاب هدایت است در این ماه، تکبیر پروردگار بر هدایت‌‌‌‌های او، نشان دادن قرب حق برای دعا کنندگان، آزادی‌‌‌‌های روابط با زنان در شب‌ها،
افزون بر اینها، مجموعه دعاها و اذکار ارایه شده برای این ایام، اعمال خاص ماه مبارک رمضان مانند غسل و احیاء، قرار دادن شب‌های قدر در این ماه و اعمال و اذکار آنها، در غلّ و زنجیر رفتن شیاطین،
در این ضیافت همه گونه رزق هست حتی رزق جسمی که صوموا تصحوا و جنسی احل لکم لیلۀ الصیام الرفث الی نسائکم …
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿183﴾
أَیَّاماً مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ کَانَ مِنْکُمْ مَرِیضاً أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّهٌ مِنْ أَیَّامٍ أُخَرَ وَ عَلَى الَّذِینَ یُطِیقُونَهُ فِدْیَهٌ طَعَامُ مِسْکِینٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَیْراً فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ وَ أَنْ تَصُومُوا خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿184﴾
شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَ بَیِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَى وَ الْفُرْقَانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْکُمُ الشَّهْرَ فَلْیَصُمْهُ وَ مَنْ کَانَ مَرِیضاً أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّهٌ مِنْ أَیَّامٍ أُخَرَ یُرِیدُ اللَّهُ بِکُمُ الْیُسْرَ وَ لاَ یُرِیدُ بِکُمُ الْعُسْرَ وَ لِتُکْمِلُوا الْعِدَّهَ وَ لِتُکَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاکُمْ وَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿185﴾
وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَ لْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ ﴿186﴾
أُحِلَّ لَکُمْ لَیْلَهَ الصِّیَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَائِکُمْ هُنَّ لِبَاسٌ لَکُمْ وَ أَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّکُمْ کُنْتُمْ تَخْتَانُونَ أَنْفُسَکُمْ فَتَابَ عَلَیْکُمْ وَ عَفَا عَنْکُمْ فَالْآنَ بَاشِرُوهُنَّ وَ ابْتَغُوا مَا کَتَبَ اللَّهُ لَکُمْ وَ کُلُوا وَ اشْرَبُوا حَتَّى یَتَبَیَّنَ لَکُمُ الْخَیْطُ الْأَبْیَضُ مِنَ الْخَیْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّیَامَ إِلَى اللَّیْلِ وَ لاَ تُبَاشِرُوهُنَّ وَ أَنْتُمْ عَاکِفُونَ فِی الْمَسَاجِدِ تِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ فَلاَ تَقْرَبُوهَا کَذلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ آیَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ ﴿187﴾
اما چنین ضیافتی را در محرم و در عزاداری حسینی می‌‌‌‌توان یافت.
برای حسین در روزهای مختلف، زیارتنامه‌‌‌‌های مختلف وارد شده تا جایی که زیارت او برای هر روز نیز مستحب است.
ده روز اول محرم مطلوب است محزون بودن و این حزن جز با توجه به مصائب آن بزرگان حاصل نمی‌‌‌‌شود.
برگزاری عزاداری برای حسین در روزهایی خاص بسیار مورد توجه است.
حسین برای هر مصیب‌‌‌‌زده‌‌‌‌ای الگویی است تمام‌‌‌‌نشدنی که مثالی تکرار ناشدنی، حسین و مصائب او تسلی بخش هر مصیبت‌‌‌‌زده‌‌‌‌ای است.
صحنه‌‌‌‌های آفریده شده در این فاجعه به گونه‌‌‌‌ای است که گنجینه‌‌‌‌ای تمام نشدنی از معارف دینی و شناخت امام در خود جای داده است.
در سخن با حسین نه فقط تسلای از این مصیبت می‌‌‌‌یابیم که امکان آشنایی دقیق با ابعاد شخصیتی امام را در زیارتنامه‌‌‌‌ها می‌‌‌‌یابیم. می‌‌‌‌توانیم ارزش‌‌‌‌هایمان را مرور کنیم و می‌‌‌‌توانیم با او عهد و پیمان ببندیم؛ با او و با امام عصر خویش.
در ضیافت حسین همه چیز هست؛ شناخت خدا و اولیاء او، پیوند خوردن این امور با احساس و عاطفه، حماسه و ساختن شور حرکت، فضایی برای ذکر حق، زمینه‌‌‌‌ای برای عهد و پیوند با اولیاء خویش و در مجموع فضایی بسیار همسان با ضیافت رمضان
این ضیافت را حسین بر پا کرده است و آنچه در این فضای هست به نوعی به وجود امام باز می‌‌‌‌گردد.
مطلب مرتبط: مروری بر زیارت عاشورا
[1] . التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج7، ص: 55 و التحقیق أنّ الأصل الواحد فی هذه المادّه: هو التمایل الى جانب بحیث یتحقّق خارجا، لا التمایل المطلق. و بهذا اللحاظ یطلق على من یمیل الى بیت شخص لبیتوته عنده أو لأکل طعام. و میل الشمس الى جانب المغرب فی نظرنا.
