سخنرانی شب سوم محرم.
چکیده سخنرانی:
ما نهایتا یکی از دو راه را باید انتخاب کنیم: یا سقف آروزهای‌مان که بر اساس آن، زندگی‌مان را مدیریت می‌کنیم دنیا است یا آخرت. گروهی اراده عاجله را دارند و گروهی هم آخرت را طلب می‌کنند.
تنها اگر آخرت را انتخاب کنیم، تلاش‌مان باقی می‌ماند: «مَنْ أَرادَ الْآخِرَهَ وَ سَعى لَها سَعْیَها وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِکَ کانَ سَعْیُهُمْ مَشْکُورًا.»
گاهی ما شاکریم و نعمت‌های او را در راهش قرار می‌دهیم، ولی گاهی خدا شاکر است. شاکربودن خدا به این معنا است که همانطور که تو سعی‌ات را در اختیار او قرار دادی، او هم سعی تو را توانمند و متضایف قرار می‌دهد. سعی تو را چند برابر می‌کند: «یضاعف لمن یشاء».
در روایت داریم که روز قیامت که یوم الحسرۀ است تنها برای کافر روز حسرت نیست؛ برای مؤمن هم هست. مؤمن هم که می‌بیند قرار است با هر رنجی، با هر بخششی، چقدر پاداش داشته باشد، حسرت می‌خورد که چرا کم‌کاری کرده است.
در دستگاه خدا قرار گرفتن الی یوم القیامه زیادشدن است.
«ان الله واسع علیم» به این معنا نیست که فقط به امکانات تو وسعت می‌دهد؛ بلکه به این معنا هم هست که به وجود خود انسان نیز وسعت می‌دهد.
برای کسی که انتخابش آخرت است، احکام وسیله رنج ومحدویت نیستند؛ بلکه عامل کوچ و وسیلۀ بردن او از دنیا هستند.
لطفی که خدا دارد این است که برای انتخاب ما حرمت قائل است. چه عاجله و چه آجله را انتخاب کنیم، او کمک می‌کند. خدا به هر دو گروه امداد می‌کند:
«کُلّاً نُمِدُّ هَـؤلاء و هَـؤلاء مِن عَطاء ربِّک و ما کان عَطاءُ رَبِّک مَحظُوراً»
«هر یک از این دو گروه را از عطاى پروردگارت، بهره و کمک مىدهیم و عطاى پروردگارت هرگز (از کسى) منع نشده است.»
البته عطاء خدا بد نیست؛ بلکه وجود دنیاطلبان و ظرف آنها بد است و آن را خراب می کند.
ما نباید به اینکه از لحاظ مادی وضع خوبی داریم و از امکانات رفاهی بهره‌مندیم، دل خوش کنیم. رفاه ما ممکن است استدراج باشد!
