بر عکس ما که فریب نفس را مى‌خوریم، او نفس خود را مى‌فریفت. مى‌گفت: باید نفس را براى عبادت گول بزنى. که البته این را هم از رهنمودهاى امام على(ع) گرفته بود.
مى‌فرمود: من براى قرائت قرآن در شب یا نماز شب به حیله‌هایى متوسل مى‌شوم و نتیجه هم مى‌گیرم. وقتى نیمه شب بیدار مى‌شوم و یا بیدارمان مى‌کنند،[1] مى‌گویم: حال نماز که ندارى، پس فقط یک وضو بگیر.[2]
بعد مى‌گویم: حالا که وضو گرفتى و حال نماز ندارى، دست کم روى به قبله بنشین! باز به نفس مى‌گویم: حالا که رو به قبله هستى، چند آیه‌اى بخوان و همین که قرائت را شروع مى‌کنم و چند سوره مى‌خوانم حال و توجهى مى‌آید و دیگر شیطان گریخته است.
این چنین در جزئیات، راه غلبه بر نفس و مقابله با شیطان را مى‌آموخت و کلیات نمى‌بافت.
جالب آن‌که در این آموزه‌ها دقیقا از نصوص و مستندات دینى هدایت مى‌گرفت و مى‌فرمود: راستى که هر چه فکر مى‌کنم خودم و خودمان را وام‌دار هیچ روشن‌فکر و دانش‌مندى نمى‌بینم، جز آن‌که دین على(ع) را در این اوج‌ها و رشدها به گردن داریم.
در همین فرازى که از سیره او گذشت به حدیث «خادع نفسک فى العباده[3] »؛ براى عبادت به نفس خویش خدعه بزن» توجه کنیم.
